Ήταν και εκείνη στο Πολυτεχνείο το 1973 φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής. Αυτή η εμπειρία της άφησε κουσούρι την αγάπη της για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό και την απέχθεια σε όσους εξαργυρώνουν την παρουσία τους στους κοινωνικούς αγώνες με θεσούλες στις ευρωπαϊκές επιτροπές. Υπήρξε μέλος της ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΑΡΡΑΙΟΣ και στην συνέχεια του ΚΚΕ(εσ.) και από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ασχολήθηκε στον τομέα του πολιτισμού στις γειτονιές του Βύρωνα.

 Έκτοτε μπλέκει με τον αγώνα της επιβίωσης και διατελεί με συνέπεια σε πολλά μήκη και πλάτη της Ελλάδας τα καθήκοντα της εργαζόμενης αρχιτεκτόνισσας, φυτεύοντας μπετονένια κτήρια εδώ κι εκεί, της μητέρας και εσχάτως και της γιαγιάς. Ξαναγυρίζει στο Βύρωνα συνταξιούχος την εποχή του μνημονίου με διάθεση να πάρει το αίμα του λαού  πίσω, για όσα του έχουν επιφέρει ντόπιοι και ξένοι δυνάστες. Και είναι αποφασισμένη να το καταφέρει με τη βοήθεια των συμπολιτών της!

Όραμα της είναι η  δημιουργία ενός Νέου Χάρτη Τεχνικών Έργων στον Βύρωνα, με επικεντρο τις λαϊκες ανάγκες για στέγαση, μόρφωση, παιχνίδι, πολιτισμό και δουλειά.