ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΒΥΡΩΝΑ
Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Γεωργοπούλου και είμαι μια εργαζόμενη μητέρα και νοικοκυρά, όπως λέει και το τραγούδι του αξέχαστου σε όλους μας Λουκιανού Κηλαϊδόνη.
Είμαι δηλαδή μία από τις χιλιάδες των γυναικών του Δήμου μας που αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, προσπαθώντας με μειωμένους μισθούς ή αντιμετωπίζοντας το τέρας της ανεργίας, να κρατήσουμε όρθια τα σπίτια μας, να παλέψουμε να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά μας.
Αυτά τα χρόνια η ανάγκη μας να προσφύγουμε στις δωρεάν υπηρεσίες του Δήμου μας ήταν τόσο αυξημένη όσο ποτέ άλλοτε.
Αλλά και όσο ποτέ άλλοτε συνειδητοποιήσαμε την αξία τους.
Η λειτουργία των δημόσιων σχολείων και δημοτικών παιδικών σταθμών, η βοήθεια των ηλικιωμένων, η δωρεάν περίθαλψη και υγεία, η υπεράσπιση κάθε δημόσιου χώρου, το περιβάλλον της γειτονιάς μας, οι δρόμοι, οι πλατείες, η αντιμετώπιση του προβλήματος των σκουπιδιών, η καθαριότητα, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι διέξοδοι για τα παιδιά μας είτε μικρά είτε στην εφηβεία τους, μέσω της κοινωνικοποίησής τους και όχι την απομόνωσή τους μέσα από τον σκοτεινό κόσμο του διαδικτύου , οι αθλητικές εγκαταστάσεις και η πρόσβαση σ’ αυτούς τους αθλητικούς χώρους για όλα τα παιδιά μας και τόσα άλλα, απέκτησαν μια τεράστια σημασία για όλους μας, αλλά κυρίως για τις γυναίκες και ειδικότερα τις μητέρες.
Καταλάβαμε ότι έπρεπε να έχουμε δίπλα μας μία Δημοτική Αρχή που να κατανοεί, να στηρίζει και να βελτιώνει την καθημερινότητά μας.
Ταυτόχρονα καταλάβαμε ότι δεν αρκεί να είμαστε «καλές νοικοκυρές και μητέρες», ακόμα και άριστες επαγγελματίες.
Οι καιροί απαιτούσαν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική μας παρουσία και διεκδίκηση.
Οφείλω να πω ότι τα τελευταία πέντε χρόνια, ένιωσα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ το Δήμο μας.
Παρακολούθησα τη γειτονιά μου τον Καρέα ν’ αλλάζει, τα σχολεία μας να γίνονται καλύτερα, ο Βύρωνας να αποκτά την προοπτική μιας όμορφης πόλης.
Ταυτόχρονα δεκάδες καλλιτεχνικές, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, έκαναν τα ίδια μου τα παιδιά στην τρυφερή ηλικία των 10 και 15 χρόνων, να αγαπάνε το Δήμο τους, να αγαπάνε το σχολείο τους, να είναι ενεργά στις δραστηριότητες που διοργάνωνε ή συνέβαλε στην πραγματοποίησή τους, είτε πολιτιστικές είτε αθλητικές.
Κυρίως ένιωθα το Δήμο σαν το «σπίτι μου», με τη φροντίδα με την οποία αντιμετώπιζαν τόσο τα δημοτικά όργανα όσο και οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν, κάθε πρόβλημα που ως Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων προωθούσαμε προς λύση.
Ονειρεύομαι τον Βύρωνα και ιδίως τον Καρέα, να γίνεται πρότυπο πόλης οικολογικής, με φροντίδα του δάσους μας, πρότυπο πόλης λειτουργικής και φιλικής για τους δημότες της, πόλη του πολιτισμού και της διαφύλαξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, των προσφυγικών, της αντίστασης κατά των Γερμανών, της δημοκρατίας και κυρίως της Αλληλεγγύης όλων μας προς τους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας, είτε Έλληνες είτε πρόσφυγες, είτε αλλοδαπούς!!!
Συμπαρατάσσομαι λοιπόν μ’ αυτούς που μου απέδειξαν τα τελευταία χρόνια ότι μοιράζονται μαζί μου τα ίδια όνειρα , παλεύουν γι αυτά και κυρίως φέρνουν αποτελέσματα.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΙΔΙΑ ΣΤΑΣΗ, ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΒΥΡΩΝΑ.
