Εύκολο δεν το λες να μιλήσεις για σένα· να χωρέσεις τη ζωή σου σε λέξεις.

Γεννήθηκα στη Λέσβο, στην οποία συχνά πυκνά «επιστρέφω» στα όνειρά μου. Πάτησα το πόδι μου στον Βύρωνα όταν ήμουν 7 χρονών. Με ξάφνιασε ο τόπος! Δίχως θάλασσα και ελαιόδεντρα, τι τόπος να ’ναι; Τον αγάπησα πολύ στη συνέχεια αγαπώντας τους ανθρώπους του – πώς αλλιώς θα μπορούσα;

Δημοτικό στον Καρέα, γυμνάσιο και λύκειο στη Μυρακτής (αρρένων – θηλέων, κατά τα ήθη της εποχής). Οικογένεια με τον Σωτήρη Βαμβακάρη, δυο γιοι, ο Αλέξανδρος και ο Άγγελος. Διάφορες αναζητήσεις μέχρι να κατασταλάξω πως ζω πραγματικά μόνο όταν δημιουργώ. Έργα των χεριών ή του νου; Αδιάφορο. Αρκεί να με προκαλούν το «ταξίδι» και η συντροφιά.

Εργάστηκα ως ερευνήτρια στο στατιστικό τμήμα πολυεθνικής εταιρείας και ως υπάλληλος σε βιντεομουσικό κέντρο. Στη συνέχεια επιχείρησα με δικό μου κατάστημα – με χειροποίητες δημιουργίες μου από φυσικά υλικά. Στην πορεία του χρόνου ασχολήθηκα επίσης με την αναπαλαίωση επίπλων και τη διοργάνωση κοινωνικών εκδηλώσεων. Με έντονα χρώματα καταγράφω την οργάνωση και τον συντονισμό των μαθημάτων αλληλεγγύης, καθώς και τη συμμετοχή μου στην οργανωτική ομάδα δύο φεστιβάλ τοπικής συλλογικότητας.

Αγαπώ πολύ το διάβασμα, το σκίτσο, τη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, τα ταξίδια, τα ζώα και το μποστανάκι μου στη Ραφήνα. Με συναρπάζουν οι ιστορίες των ανθρώπων, ιδιαίτερα όσων «δεν έχουν φωνή».

Στη «Στάση Βύρωνα» βρέθηκα από την επιθυμία μου να είμαι μέρος μιας δημιουργικής και πρωτόγνωρης διαδικασίας υλοποίησης ενός διαφορετικού μοντέλου διοίκησης –παρά τους παραλυτικούς πολλές φορές περιορισμούς του θεσμικού πλαισίου–, στην αρχή ως μέλος του Δ.Σ. του Ν.Π.Δ.Δ. «Παιδικοί Σταθμοί» και στη συνέχεια και έως σήμερα ως μέλος του Δ.Σ. του Κέντρου Μελέτης Χορού Ρ. & Ι. Ντάνκαν. Παράλληλα είμαι η υπεύθυνη ύλης της τοπικής εφημερίδας Πόλις. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό εγχείρημα με πολλαπλές διαδρομές: να αρθεί ο έλεγχος της πληροφορίας λόγω των ιδιότυπων κανόνων του τοπικού Τύπου, ώστε να εμπλουτιστεί ο δημόσιος διάλογος, να δοθεί ο λόγος στους ανθρώπους της πόλης, να αναδειχτούν οι δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, να κατατεθεί η αισθητική μας άποψη περί δημιουργίας.

Είπα πολλά… Επειδή πιστεύω όμως πως ο άνθρωπος αναγνωρίζει το πρόσωπό του μέσα από τα μάτια όσων τον συντροφεύουν στη ζωή, ο λόγος σε δύο αγαπημένους μου συνοδοιπόρους.

«Η Ειρήνη είναι ένας ζωντανός άνθρωπος όχι μόνο γιατί είναι γενικώς πρόσχαρη αλλά κυρίως γιατί είναι ενεργή σε μια σειρά εκδηλώσεων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τις οποίες συλλαμβάνει με όραμα, υπηρετεί με πάθος και υλοποιεί με ρεαλισμό. Οι φίλοι της πρέπει να αισθάνονται τυχεροί και οι αντίπαλοί της περήφανοι». 

Α.Π.

«Με την Ειρήνη συνεργαζόμαστε στην τοπική εφημερίδα Πόλις τα δύο τελευταία χρόνια. Αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο, από αυτόν που δεν της περισσεύει, για να κάνει λίγο καλύτερη τη μικρή κοινωνία που ζούμε. Ενδιαφέρεται, ακούει και μαθαίνει από τους ανθρώπους της πόλης μας όσα τους προβληματίζουν και όσα ονειρεύονται να αλλάξουν σε αυτήν. Εκτός από συνεργάτες, είμαστε και φίλοι, φίλοι καλοί. Την εμπιστεύομαι και την εκτιμώ πολύ. Είναι ένας άνθρωπος που προσφέρει ανιδιοτελώς τις γνώσεις της όπου και όποτε της ζητηθεί. Καλή επιτυχία».

Λ.Π.