Η εξουσία. Αυτήν που πολλοί κυνήγησαν και απέκτησαν, δίκαια ή αδίκως, αξιοκρατικά ή ρουσφετολογικά.

Ποιος μπόρεσε άραγε να αντισταθεί μέχρι σήμερα; Όχι στην απόκτηση της εξουσίας…. αλλά στην κατάκτησή του από αυτήν; Ποιος παρέμεινε ο ίδιος άνθρωπος από τότε που την κέρδισε;

Κύρια χαρακτηριστικά; Ο ξαφνικός πλουτισμός… ανάλογη με τη φτώχεια στους εξουσιαζόμενους.

Και για να πετύχει όλο αυτό, έρχεται και παίρνει θέση κάπου ανάμεσά τους, η τρομοκρατία.

Ο φόβος. Αυτό το πανίσχυρο όπλο που σε κατατρώει μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Χωρίς πουθενά στον ορίζοντα να φαντάζει καμιά διέξοδος ή λύση. Αυτό που σιγά σιγά σβήνει και τον ίδιο τον ορίζοντα.

Ένα πανίσχυρο όπλο που σου επιβάλλει τον αργό αλλά σταθερό θάνατο και σε ρίχνει στη συνεχή μάχη για σωτηρία αλλά χωρίς αποτέλεσμα γιατί κανείς δεν άφησε ανοιχτό ένα ενδεχόμενο διαφυγής. Αλλά πάντα σου αφήνει ένα ίχνος ελπίδας, μόνο και μόνο για να παλεύεις γι΄ αυτήν βλέποντας την ως σανίδα σωτηρίας με στόχο την αποφυγή αντίδρασης.

Και όλοι να χορεύουν στον ρυθμό των τυμπάνων, που η εξουσία χτυπάει. Στον ρυθμό που αυτή θέλει. Πότε αργά, πότε γρήγορα και όλοι συγχρονίζονται. Γιατί όλο και περισσότερο φουντώνει ο φόβος μέσα τους. Φόβος μη στερηθούν τα λίγα που τους επέτρεψαν να έχουν. Άλλωστε γι΄ αυτό φρόντισε η εξουσία να έχουν λίγα. Γιατί πάντα για τα λίγα φοβόμαστε. Να μην χαθεί ότι απέμεινε. Αν επέμεινε…

Και αυτό το παιχνίδι παίζεται παντού. Σε όλες τις μορφές εξουσίας, σε όλες τις κλίμακες και σε όλους τους τομείς. Σε όλες τις σχέσεις …είτε μεταξύ αφεντικού-υπαλλήλου, είτε μεταξύ κυβέρνησης-πολίτη. Σε κάθε μορφή κυβέρνησης. Μεγάλης ή μικρής.

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να ξεφύγουν από αυτό και οι μικροί «εξουσιαστές»; Οι πρώτοι που έρχονται σε άμεση επαφή με τους πολίτες; Οι πρώτοι που αποσπούν την ψήφο πουλώντας χαρακτήρα πάνω από όλα, είτε βαμμένοι είτε ανεξάρτητοι; Μια ανεξαρτησία που γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε λειτουργώντας ως δόλωμα… και δυστυχώς πάντα τσιμπούσαν τα «ψαράκια».

Κι έτσι καταφέραμε να δημιουργούμε μόνοι μας το μεγάλο ψάρι. Αυτό που θα έρθει με όμορφο τρόπο και με ωραία λόγια αύριο και θα μας κατασπαράξει χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι.

Αυτός που ενώ στην αρχή νόμιζες ότι προέρχεται από την ίδια κάστα με την δική σου ξαφνικά θα τον βλέπεις να ξεχωρίζει, να ανεβαίνει και να αναρωτιέσαι πως γίνεται, βλέποντας συγχρόνως τον εαυτό σου να παίρνει την ακριβώς αντίθετη πορεία και μην καταλαβαίνοντας πού οφείλεται, να τα βάζεις με τον εαυτό σου ψάχνοντας για τα λάθη σου. Καταδικάζοντάς σε γι΄ αυτά. Αλλά κυρίως …ποτέ δεν θα καταλάβεις ποια ήταν τα πραγματικά λάθη σου.. και θα στρέφεσαι σε άλλα που αυτοί σου δημιούργησαν στο μυαλό. Και θα σε γεμίσουν ενοχές κι ευθύνες.

Και όσο αυτοί πλουτίζουν, τόσο φτωχότερος γίνεσαι εσύ. Και πάντα θα σου μιλούν γι΄ αυτό διατηρώντας μέσα σου την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο (αυτοί που οι ίδιοι σου στέρησαν το καλύτερο χθες) και θα σε κάνουν να παλεύεις και να αγωνιάς γι΄αυτό. Και να φοβάσαι. Να τρέμεις. Σε κάνουν να νιώθεις πως αν δεν υπακούσεις, θα χάσεις.  Κι άλλα.. κι άλλα… κι άλλα.

Χωρίς ποτέ να σταθείς και να σκεφτείς «αλήθεια, τι πραγματικά μου επέμεινε ώστε να φοβάμαι μην τα χάσω»;

Και γι΄ αυτό ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αντιδράσουμε. Να αντισταθούμε σε κάθε μορφή εξουσίας, λάθος διαχειριζόμενης, μα και ποτέ δεν θα νιώσουμε ότι αυτό το λάθος είναι δικό μας γιατί αυτή την εξουσία εμείς την δώσαμε.

Παραμένουμε λοιπόν στους φόβους μας, ζούμε με αυτούς, τους συνηθίζουμε και προσευχόμαστε για «μη χειρότερα».

6 Μαΐου 2014…περίοδος προεκλογική και ξαφνικά γύρω μας εμφανίζονται σωτήρες. Κοιτάς τον έναν, ακούς τον άλλο. Κάποιους τους έζησες και κάποιους όχι. Γι΄ αυτόν που έζησες, αναρωτήσου γιατί δεν σε έσωσε όσο ήταν στην εξουσία. Για όποιον δεν έζησες, αναρωτήσου αν και τι θα κάνει διαφορετικό για να αλλάξει όλο αυτό που συμβαίνει.

Και πρώτα από όλα σε τοπικό επίπεδο. Στον άμεσό σου. Στον Δήμαρχο. Οπλίσου με θάρρος μα και με θράσος ώστε να σταθείς μπροστά του και να τον ρωτήσεις τι πραγματικά έκανε ως τώρα; Τι έλυσε; Γιατί ο δήμος σου σήμερα είναι καταχρεωμένος και κινδυνεύει να διαλυθεί και γιατί οι υπάλληλοι κρέμονται από μια κλωστή; Γιατί για κάποιους από αυτούς, η κλωστή έσπασε ήδη;. Γιατί το ίδιο τρέμουν και οι όσοι απέμειναν; Που ήταν και τι έκανε τόσο καιρό;

Ρώτα επίσης και αυτούς που ακόμα δεν δοκίμασες και που κάποτε «ξεσκέπασαν» κλεψιές, τώρα γιατί συνεργάζονται με τους κλέφτες και τους επιστρατεύουν στους σωτήρες σου;

Επίσης ένα καλό ερώτημα το οποίο απέφυγαν οι περισσότεροι υποψήφιοι. Οι ορκωτοί λογιστές θα έρθουν με την ανάληψη της εξουσίας  ή πάλι θα επωμιστούν   τα χρέη οι πολίτες μέσω δημοτικών τελών ή οδηγώντας τους υπαλλήλους σε απολύσεις με συνέπεια την κακή έως ανύπαρκτη ποιότητα υπηρεσιών  προς τους δημότες;

Ρώτα. Μάθε. Πάρε θέση. Βάλτα κάτω. Ζύγισέ τα. Και επιτέλους πάρε την σωστή απόφαση. Αυτή που θα κάνει καλό σε εσένα και όχι σε αυτόν που θα σε πείσει αλλά θα δράσει για το αντίθετο.

Διώξε αυτούς που δεν άξιζαν. Δώσε ευκαιρία σε αυτούς που δεν γνωρίζεις αν αξίζουν, αλλά ίσως και να αξίζουν.

Καταδίκασε την σαπίλα πρώτος εσύ και ύστερα τα δικαστήρια που εκκρεμούν εις βάρος τους. Γιατί εσύ είσαι αυτός που έχει τη δύναμη να τα καταδικάσει και να τα εξαφανίσει. Γιατί εσύ είσαι αυτός που πραγματικά έχει την εξουσία. Αλλά ποτέ δεν το κατάλαβες.

*Διονύσης Παναγόπουλος, (H-R Διαχείριση Ανθρωπίνων Πόρων & Διοίκηση, Μ-Α Κοινωνικής  & Εκπαιδευτικής Πολιτικής)