Παραίτηση, ανεξαρτητοποίηση λοιπόν. Εντάξει, το έχουμε ξανακούσει. Άλλωστε, όλοι μας μια ζωή προσπαθούμε να πετύχουμε την ανεξαρτησία μας. Δεν με ξενίζει αυτό, διατυπώνω όμως την κατάπληξή μου βλέποντας στο Δημοτικό Συμβούλιο φαινόμενα όσοι συμφωνούσαν χθες τώρα να διαφωνούν και να συμμαχούν με πρώην αντιπάλους.

Θα προσπαθήσω να είμαι αμερόληπτος και να κρίνω αντικειμενικά τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της συμπεριφοράς. Κανένας όμως δεν μπορεί να λέει ό,τι του καπνίσει με περισπούδαστο ύφος και να μην τον αντικρούει κανείς. Δυστυχώς, οι έως τώρα δηλώσεις παραίτησης ή ανεξαρτητοποίησης παραμένουν ένα χάος προχειρότητας και ετεροπροσδιορισμού. Αναφέρονται σε λάθη μόνο με παρενθετικές, δευτερεύουσες αναφορές, χωρίς να κατονομάζουν, να αναλύουν ή να προτείνουν λύσεις.

Αυτό σημαίνει άγνοια βασικών στοιχείων της πολιτικής. Ό,τι όμως και να σημαίνει, οι κοινωνίες δεν εξυγιαίνονται με τέτοια στάση.

Αναφέρει λόγου χάρη ο συναγωνιστής Γ. Φραγιαδάκης διαφωνία με πρακτικές, αισθάνεται ματαιωμένος, διαψευσμένος, προβληματισμένος για τα όρια και τους όρους που ασκείται η πολιτική γενικώς. Διαπιστώνει αυταρχικές αναθέσεις (στον δήμο μας), ηγεμόνευση ανθρώπων και στενοχωριέται που η απώλεια της δεδηλωμένης δεν συνεπάγεται πτώση της δημοτικής αρχής. Απαγγέλλει δριμύ κατηγορώ προς άπαντες με τρόπο που δείχνει ότι αυτό είναι αντικειμενικότητα. Περιφρονεί έτσι την απόλυτη ανάγκη που αντικειμενικά υπάρχει, ώστε να λειτουργήσει ο δήμος (ψήφιση προϋπολογισμού). Εκμηδενίζει επιστημονικές έρευνες και αναλύσεις και υποστηρίζει άναρχα «γιουρούσια» στο όνομα της προοδευτικής πάλης (διαχείριση απορριμμάτων). Δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι πρέπει να προτείνουμε πριν αρχίσουμε να χαλάμε τον κόσμο με καταλήψεις, καταγγελίες και φαραωνικές ανακοινώσεις.

Μεταξύ μας ας λέμε την αλήθεια, μακριά από ψέματα και παρεξηγήσεις που οδηγούν τελικά στην περιφρόνηση.

Ο συναγωνιστής Φραγιαδάκης χρειάστηκε πολύ χρόνο ως πρόεδρος σημαντικής επιτροπής του δήμου για να μειώσει τον λογαριασμό του ΟΤΕ και να λειτουργήσει τη «διαύγεια» – κατά δήλωσή του –, που ωστόσο είναι υπηρεσιακή υποχρέωση. Μάλλον για να διαπιστώσει ότι γνωρίζοντας την αιτία του προβλήματος δεν σημαίνει ότι μπορείς να το λύσεις.

Δεν είναι εύκολο να αναγνωρίζεις το λάθος σου. Να παραδεχτείς: Δεν συμμετείχα, δεν πρόσφερα, δεν τα κατάφερα. Γιατί απαρνιέσαι τον εαυτό σου. Έτσι λοιπόν αποχωρείς, θεωρητικοποιώντας τις αδυναμίες σου και μεταβιβάζοντάς τες στους άλλους. Οι σκευωρίες και οι συνωμοσίες είναι ένας συναρπαστικός και καθησυχαστικός τρόπος να εξηγείς τις ελλείψεις σου.

Σε επίπεδο παράταξης τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί σε εμάς η παρουσία και η συμμετοχή είναι «υποχρεωτική» ως ένδειξη της συλλογικής λειτουργίας μας και οι πρώην δεν παρακολουθούσαν τις διαδικασίες, ούτε εξέφραζαν άποψη ή διαφωνία. Εμπιστευόμαστε τους πάντες στη «Στάση Βύρωνα» και πολλές φορές την πατάμε. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να κρύψω την αποστροφή μου για την ηθικολογία τους και τις ιεραποστολικές εξάρσεις τους για την κατά γράμμα τήρηση του εκλογικού προγράμματος.

Πρέπει να πάρει τέλος αυτή η κατάρα. Να περιμένεις τη χρεοκοπία των άλλων για να διευρύνεις τον δικό σου κάθε φορά ρόλο. Και οι ετυμηγορίες πρέπει να διατυπώνονται φειδωλά και μόνο όταν ο κύκλος ολοκληρωθεί.

Χρειαζόμαστε νέου τύπου λόγο και νέου τύπου αντιπαράθεση επί των προβλημάτων της πόλης. Πρέπει να συντελέσουμε ώστε ο δήμος να λειτουργήσει με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος των δημοτών. Αυτό ας είναι οδηγός για τη συμπεριφορά μας.